zwiedzamy Monachium

Pobudka o 6 rano. Jezu, ludzie! Za co!?! Nic to. Nie mamy za wiele do gadania, pakujemy się do samochodu i wyruszamy w miasto. Bez najmniejszych problemów docieramy do centrum. Wszak jest 7 rano w niedzielę, korków możemy się nie obawiać. Z tego, co widzimy możemy się nie obawiać spotkania kogokolwiek. O tak barbarzyńskiej porze to miasto po prostu śpi i na ulicach nie ma absolutnie nikogo! Przynajmniej możemy spokojnie pozwiedzać. Po jakiś dwóch godzinach zaczynamy być głodni. W końcu nie dane nam było zjeść śniadania. Poszukiwania sklepu bądź knajpy czynnej o tej godzinie spełzają na niczym. Wskakujemy zatem do samochodu i jedziemy w stronę domu, może po drodze coś znajdziemy...
Mówiąc po drodze, niekoniecznie miałam na myśli stację benzynową, ale muszę przyznać, że to było najlepsze śniadanie jakie w życiu jadłam :) Nie tylko z racji żołądka, który zdążył się już zespolić z kręgosłupem... Naprawdę było super. Niemieckie stacje benzynowe oferują całkiem smakowite śniadanka i to za całkiem rozsądne pieniądze.
Zaspokoiwszy głód możemy jechać dalej. Zalegam na tyle. Wczoraj Łukasz stwierdził, że nas porzuca i wraca Octavią, w związku z tym jedziemy we trójkę, a w związku z tym, wyjątkowo nie mam nic przeciwko temu, żeby jechać z tyłu :) Idę spać, coby odespać nie najdłuższą i nie najlepiej przespaną noc. Kiedy się budzę dojeżdżamy już do polskiej granicy. Ale chwila moment... Ja nie spałam aż tak długo!! Cholera, Piotrek, ile Ty jedziesz?!?! Po wstępnych przeliczeniach, dochodzę do wniosku, że jednak wolę nie przeliczać... Słowem, dobrze, że spałam...
Przekraczamy granicę. Zatrzymywać się nie trzeba (wszyscy kochamy Schengen), ale zwolnić już tak. Mocno. Dziury i wyboje, które witają od razu na polskiej stronie każą brutalnie wrócić do naszej rzeczywistości... Teraz dopiero zaczyna się long way home...

Zdjęcia (5)

Komentarze (0)